و اشعر قلبک الرحمه للرعبه و المحبه لهم و اللطف بهم.

دلت را با مهربانی و محبت و لطف و احسان نسبت به مردم بپوشان

2.امانت دانستن پست و مقام اساس مهرورزی

و لا تکونن علیهم سبعا ضاریا تغتنم اکلهم فانهم صنغان اما اخ لک فیی الدیین و اما نظییر لک فی الخلق یفرط منهم الزلل و تعرض لهم العلل و تؤتی علی ایدیهم فی العمد و الخطاء فاعطهم من عفوک و صفحک مثل الذی تحب ان یعطیک من عفو و صحفه فانک فوقهم و والی الامر عایک فوقک و الله فوق من ولاک و قد استقاک امرهم و ابتلاک بهم و لا تنبصن نفسک لحرب الله انه لاید لک بنقمته و لا غنی بک عفوه و رحمته و لا تندمن علی عفو.

نسبت به مردم مانند یک حیوان درنده حمله ور نشو که خوردن ان ها را مغتنم بشماری زیرا مردم دو گروه اند : یک گروه برادران دینی تو اند و گروه دوم مخلوقات خدا هستند که در خلقت نظیر تو که دچار لغزش هایی شده و اسباب بد کاری به ان ها رو پا اورده و دانسته و ندانسته مرتکب خطا شده اند پس با بخشش و گذشت خود انان را عفو کن همان طور که دوست اری خداوند با بخشش و گذشت خویش تو را بیامرزد زیرا تو بالا دست ان ها و ولی امر بالا دست و خداوند بالادست ولی امر تو می باشد و اراده کرده است که کارشان را تو به سامان رسانی و انان سبب ازمایش تو قرار داده و مبادا خود را برای جنگ با خداوند اماده سازی که تو را توانایی خشم او نبوده و از بخشش و مهربانیش بی نیاز نیستی و هرگز نباید از بخشش و گذشت پشیمان شوی.

امام علی (ع) در نامه ای به اشعث فرماندار اذربایجان که پس از جنگ جمل در شیعیان سال 36 هجری در شهر کوفه نوشتند : "و ان عملک لیس لک بطمعه (مطعمه) و لکنه فی عنقک امانه"

همانا پست فرمانداری برای تو وسیله ی اب و نان نبوده بلکه امانتی در گردن تو است.

حضرت علی (ع) بر اساس اصل "امانت" بودن پست و مقام را بر حذر داشته است که مردم را به چشم طعمه ای نگاه کند که با درنده بخواهد گوشت تن انان ( بیت المال ) تناول کند.حقیقت این است که اگر به مقام به دیده ی امانت نگاه نشود موجب درنده خوپی می شود و زمینه ی ستم و ستمگری را فراهم می سازد و لذا از این دو سخن استفاده می شود که مبنای مهرورزی با بندگان خدا این است که پست و مقام را یک امانت الهی بدانیم.